Namastee!

We zijn in India! Dag 2 is net begonnen en we hebben nu al zoveel meegemaakt, onze pater Maria zou een perfecte gids zijn :)

We kwamen gisteren aan in Chennai vanuit Delhi (om 9:35 locale tijd) om daar dan 45 min te wachten op pater maria.. Onze lieve gastheer was naar het verkeerde deel van het vliegveld gekomen om ons op te halen.. Geen probleem verder: een Indiaas vliegveld biedt live entertainment en die 3 kwartier waren zo om. Ik vond het wel leuk om meteen in wat rommeligheid te arriveren, het hielp om me al snel thuis te laten voelen ;).

Toen zaten we na wat watermeloensap (heel erg jammie) en indiaase snacks samen met Maria en zijn vriend/personeelslid/chaffeur in de auto voor een 3 uurs rit naar pondicherry.. Dat was dus anders :D

Pap als je dit leest, ik ga dus nooit meer zeuren over jouw 'sportieve rijstijl'... Na op een 2 baans weg om onrealistisch snelle vrachtwagens heen slalommen (die in de tegengestelde richting reden) ben ik ervan overtuigd dat jij een oma techniek hebt.

Hoe dan ook, Pondicherry is echt geweldig. Het beste woord om het te omschrijven zou toch magisch moeten zijn (vergeet ff de cliché). Onze eerste glimpse van Pondicherry bestond uit overal kleine shops (waarvan de helft telefoon winkels), stenen huisjes in echt álle kleuren en ook duidelijk zelfgebouwde varianten van klei en palmbomen. We kregen Pondicherry pas echt te zien toen we 's avonds voor het eten met een auto-Riksja (tuktuk) naar het strand gingen: echt wauw. Stel je je ooooveral gekleurde lichtjes voor, geuren van eten en bloemen, honderden scooters en heel veel mensen. Meng de Fata Mogana ervaring met die die je krijgt als je door centrum Amsterdam loopt (met Indian take out in de hand) en je komt misschien een beetje in de buurt van wat wij mee maakten hier. Overal prikkels, een echt avontuur :)

Op het strand stond een warme tropische wind, geen regen en het bliksemde in de verte. Het is allemaal een soort gevalletje 'copy-paste' uit een romantische roman, we're loving it.

We hebben de jongens hier ontmoet vlak voor die ervaring, rond 17.00. ZOVEEL NAMEN OM TE ONTHOUDEN! We zitten hier met 90 jongens, de rest van de 100 zijn ouder en doen een timmerman opleiding op een ander gedeelte van het project. We kregen na de introducties meteen van alle boys de namen test en ik ben bang dat ik gezakt ben.. Toen we iedereen los ontmoet hadden was er een welkomst ceremonie voor ons, er werd voor ons gezongen en we kregen doeken om en stippen op het voorhoofd. Het was allemaal zo warm en lief dat Mascha en ik zelfs nog voor hun gezongen hebben (sinterklaas kapoentje, we konden niks anders korts bedenken).

Al met al doet iedereen hier flink zijn best om ons thuis te laten voelen, en ik ben bang dat het werkt. Ik beloof dat ik toch wel gewoon terug kom over 4 maanden. Later vandaag komt hopelijk nog een post met meer foto's, anders morgen.

Foto van de 'ontvangstceremonie'