We hebben nog 16 dagen in het franse India. Het is oneerlijk, de tijd schiet nog steeds even snel voorbij, ondanks het feit dat we bijna niks meer over hebben. Ik knipperde met mijn ogen toen we terug kwamen in Chennai en toen zaten we ineens al weer bijna op de helft van de tijd die we hier nog over hadden. Dat is nu dus. De afgelopen 10 dagen waren simpel gevuld, alles voelde na aankomst vanuit Delhi weer meteen als vanouds. Donderdag gingen we een kijkje nemen bij carpentry aan Tachanvanady Road, wetende dat de oudste jongens hier al een tijdje aan onze tafels en banken bezig waren. We waren heel benieuwd te zien wat voor vooruitgang zij geboekt hadden. Veel, bleek toen we tegen een hoge stapel tafelpoten en frames aan stonden te kijken. We kregen het geweldige nieuws dat alles voor 15 december al klaar kan zijn! Onze jongens eten met kerst definitief aan de tafels gesponsord door jullie, hoe gaaf is dat? Het weekend bracht mooi weer, daar hadden we geluk mee, de monsoon is nu toch zeker niet meer te negeren. De dagen zijn grauwer en 'kouder'. Vanochtend was het zelfs 23 graden! Nu is het een frisse 25 ;)... De regen is frequent, ik denk dat India me probeert voor te bereiden op mijn terugkeer naar Nederland? Ben bang dat dat niet zoveel uit gaat halen, ik hoor van iedereen hoe het vriest in ons thuislandje.. Jippie.. Omdat we nu toch écht niet lang meer hebben in Pondy, merken Mascha en ik dat we van ieder mooi momentje in ons hoofd een soort sentimentele film scene maken. Toen ik dit weekend stond toe te kijken hoe de jongens bij trefbal elkaar dood probeerden te gooien in de zon speelde voor mij nog net geen lief piano deuntje op de achtergrond. Ik probeer alles in mijn netvlies te branden zodat ik het straks nog steeds voor me kan zien. Op onze eerste zondag terug was er een GROOTS moment. Het was filmavond. Nou is dat een normale activiteit, maar deze avond speelde Mercel. Dé Tamil film waar iedere jongen al over praatte voordat wij uberhaubt op het project aankwamen. Ze wisten allemaal de datum dat de film uitkwam en als mijn of Mascha's mobiel in het zicht was werd er meteen gevraagd of we alstjeblieeeeeft de Mercel trailer konden opzoeken. De jongens hadden natuurlijk nooit durven dromen dat vanavond MERCEL THE HERO MOVIE op zou staan. Iedereen was al dolgelukkig omdat een sponsor snacks had gegeven, maar die blijdschap was echt niks vergeleken met wat wij aanschouwden toen het gezicht van iedereens 'favorite hero' op het beeld kwam. GILLEN was het. Geschreeuw en gejoel dat heel Pondicherry liet schudden. Het was zo leuk om te zien! Nou vond ik de film niet geweldig, wat in India goed is is volgens westerse standaarden.. nouja... Niet zo goed. De acteurs spelen alsof ze in een reusachtige theatherzaal staan, liedjes onderbreken op de meest willekeurige momenten de verhaallijn die je probeerde te volgen.. Alle actiescenes zijn 2 keer versneld en het geluid is onnatuurlijk hard... Maar het is wel vermakelijk, echt. Cultuurverschillen moeten er zijn. Op maandag gingen we de stad in, we moesten een paar dingetjes regelen, waaronder het halen van een taart voor de carpentry jongens. Wij vonden dat ze dit wel verdienden met al het harde werk, wat ze zelfs op hun vrije zaterdagen doorzetten. We gaven de black forest cake (iedere Indier zijn favoriet, hebben we hier geleerd) 's middags af, dat werd wel gewaardeerd. Verder was Navin-Raj jarig vandaag en Jawaher 2 dagen later, dus zij mochten met geld dat ze van hun ouders hadden gekregen (lucky boys!) wat lekkers gaan halen bij wat onze favoriete snack shop is. We liepen mee de poort uit en werden getrakteerd op een soort suikerblokjes door die twee schatjes. Het werd na een paar minuten al een soort trakteer strijd: wij wilden een lolly voor ze kopen omdat zij ook iets aan ons gaven. Maar die lolly was 5 rupees! Die was te duur vonden onze drolletjes, dus kregen wij ineens weer een stripje bubbelgum in onze handen gedouwd. Het verraste ons wel hoe gul ze waren, 1 rupee is voor zo'n jongen toch geen 0,01 cent. Op woensdag was het sint Nicolaas (ik had geen idee dat dat officieel op de 6e is). Wij wilden perse ook hier iets voor ons kinderfeest doen, dus stelden we aan Father Maria voor om van ons sponsorgeld 100 ijsjes te kopen voor een toetje. Een voorstel waarop father ons raar aankijk en op zijn typische manier uitkermde: "icecream?? It's too cold yah! We have to see what the weather is like. If it's cold like today (27 graden), the boys will become sick if they eat icecream. We will do cake.". We besloten om Maria's mening maar te interpeteren als een mild advies, dat de jongens ziek worden van ijs is natuurlijk onzin en we weten allemaal dat dit de beste traktatie zou zijn (de jongens eten nooit ijs, misschien 1 keer per jaar). Father Maria is er verder ook heilig van overtuigd dat je altijd warm water moet drinken omdat anders je lichaam in shock raakt, dat grotere bananen je verkouden maken en dat koffiepoeder in de melk de calcium eruit haalt. We besloten dit op het 'Jaja...-lijstje' te zetten en ons plan voort te douwen. Woensdag aten de jongens ijs :)! En ze zijn niet ziek geworden.. What do you know. Op vrijdag zijn we de stad ingegaan voor wat lunch buiten huis. We gingen naar baker street, een 'goede Franse bakkerij' werd ons verteld.. Dat viel vies tegen helaas, terwijl het wel een van de duurste plekken was waar we tot nu toe gegeten hebben. Was te verwachten. Ze hadden opzich wel lekker ijs.. En dan afgelopen weekend, dat ging volgens het normale schemaatje. Met alweer mooi weer hebben we games gespeeld met de jongens, kerstdecoraties opgehangen, zijn we op het dak van het gebouw geklommen met de oudste jongens, hebben we geprobeerd te kletsen met een paar ouders die op zondag langs kwamen enz. enz. Nu is het maandag. De 11e alweer.. We hebben (met vandaag erbij) nog maar 18 dagen tot we naar huis vliegen.. En niet te vergeten nog maar 11 dagen met de jongens. Die vertrekken op de 23e 's ochtends met z'n allen naar huis.... We focussen ons er zoveel mogelijk op dat we nog steeds een paar mooie momenten over hebben met de rakkertjes: nog een vol weekend, het doneren van de tafels en banken en de kerstviering. Onze begeleiders van Samen vertellen ons dat we beter maar alvast een beetje beginnen met afscheid nemen, aangezien het anders onvermijdelijk janken wordt. Ook dat we moeten proberen het mooie van dat afscheid in te zien.. Het voelt raar genoeg nog niet alsof dit uberhaubt al iets is om over na te denken.. Misschien dat we over een paar dagen, als we ons laatste weekend met de jongens hebben, wel voelen dat het einde nabij is. Tot dan geniet ik nog even van mijn 'onwetendheid' :).
Hieronder een paar foto's van de voortgang bij carpentry (dit is een aantal dagen terug.. We gaan vanmiddag weer kijken hoe het er nu uit ziet. Als het goed is zitten de tafels in elkaar!). Je ziet foto's van de tafels zelf, hoe de jongens aan het werk zijn en de bladen die als top layer op de tafels en banken komen.
