We zijn weer meer dan 10 dagen verder. Met alles dat zich hier heeft plaats gevonden, zou het ook als 10 dagen moeten voelen. Raar genoeg was ik bij dit blog wéér van de overtuiging dat mijn vorige blog minder dan een week terug was..
Maar dat klopt dus niet, niet nu ik aan het terug tellen ben welke activiteiten binnen die week zouden moeten kunnen vallen. Past niet... ;)
Op 15 oktober zou Father Felix zijn verjaardag zijn. We hadden ons net mentaal voorbereid op de nieuwe dans die eraan zat te komen en zaten te bedenken wanneer we onze posters zouden maken, toen we hoorden (vrijdag 13 oktober) dat de viering morgen zou worden gevierd (zaterdag 14 oktober). Toen hebben we zo snel mogelijk, terwijl de jongens hun games hadden, posters in elkaar geflanst. Hierna zijn we met een tuktuk naar de stad geracet om een taart te halen voor het avondeten. De dans moest maar op de grote dag zelf bedacht worden.
Nadat we Felix bij het ontbijt zijn taart gegeven hadden begonnen Masch en ik met het vinden van een nummer. Het werd uiteindelijk Waka Waka van Shakira, aangezien de jongens hier tig en TIG keer om vroegen. We zijn te lief.
Dan was er 's avonds een zelfde soort programma als we voor Chinna's verjaardag hebben gezien. Eerst een tikkeltje te lange, onverstaanbare mis.. Daarna werd er weer gezongen en gedanst voor de jongens en door ons. Het ging ons dit keer wat minder goed af. Dat denk ik door het krekelgeluiden momentje dat we ervoeren toen Masch en ik 'n halve minuut van de dans vergeten waren. Achja, we hadden te weinig tijd?
De jongens hebben ons vergeven, aangezien we onze dans eindigde met wat 'freestylen'. Dat soort spasme-dans waarbij je als een gek rond springt zodat don bosco jongetjes je daarna kunnen vertellen dat het een "good dance" was :D..
Op de maandag hiervoor zaten we ook niet stil, we zijn Pondicherry ingegaan om treintickets voor onze toekomstige 10 dagen-trip door Noord-India te boeken. We hebben zelf ong. 6 u achter een laptop gezeten om ze online proberen te boeken, maar tevergeefs (India..). In plaats daarvan zijn we naar een 'Make My Trip' kantoor gegaan waar een vrouw en een man 2 uur gebikkeld hebben om voor ons alles rond te krijgen. We zijn die twee heel dankbaar , ik heb geen idee hoe we zonder die hulp uberhaubt in 1 trein konden gaan stappen. We hebben hierna wat rondgelopen over een grote straat die paralel loopt aan White town, maar alsnog de Pondy sfeer heeft. Hier vonden we een Smoothie Bar (halelujah!! Fruit!! En een groente sandwich!! En mangosorbet!!) en daarna zijn we bij Nilgiri's, een goede supermarkt, ons eerste beetje van het sponsorgeld gaan besteden voor een activiteit op de vrijdag.
Maar voor dat zou gebeuren was het eerst (op de dinsdag en woensdag) Diwali in India, het feest van het licht. Het licht dat kwam op de dag dat een slechte leider dood ging (onze staf zegt dat hij eigenlijk vocht voor de juiste rechten en 'the working class', dat de leidende klasse van dit land destijds de man opzettelijk zwart af kleurde in de geschiedenisboeken. Het hele land viert echter wel zijn dood omdat hij slecht was dus wie weet wie gelijk heeft ;) ).
Diwali is een van de twee grootste festivals in dit land (de andere is Holi, die met het gekleurde poeder overal). Hier op het project betekent het helaas alleen dat de jongens 2 dagen geen school hebben. Meedoen aan de festiviteiten buiten de poorten is met zoveel jongens geen optie, bovendien is Diwali een Hindoe festival dus was het wel te verwachten dat dit katholieke project zich er een beetje van afzondert. Wij hebben deze 2 dagen alsnog wel goed besteed, door een flinke zang- en danscompetitie te houden! Mascha en ik moesten als jury 4 verschillende teams beoordelen voor hun meerdere (solo- of groep-) dans en zang optredens. Dinsdag waren de voorrondes en woensdag de finale. De jongens waren HEEL erg enthousiast en iedere act, die zonder voorbereiding uitgevoerd werd, kreeg welverdiend hoge punten! Uiteindelijk kregen de winnaars een gehavende beker die duidelijk meer competities meegemaakt had, maar waar ze desondanks dolblij mee waren.
Dat kleine deel van het sponsorgeld dat we maandag uitgegeven hebben, werd besteed aan 3,5 kilo bloem en 7 liter melk. Samen met de 30 eieren die we daarna hier in ons wijkje inkochten hadden we dan alles bij elkaar om op vrijdag 100 pannekoeken te gaan bakken :)...
Ik bak zeker wel eens pannekoeken, maar niet op de manier van: voeg nu geleidelijk, beetje bij beetje, de 3,5 kilo bloem toe aan de badkuip met eieren en melk terwijl je stevig roert met een twijfelgevalletje opscheplepel....
Ik moet zeggen, over de afgelopen 1,5 maanden ben ik wat meer bewegen, zoals ik thuis zou doen, nogal gaan missen. Gelukkig kon ik nu 1 uur lang (!! :D) mijn armspieren een boostje geven!
Toen mijn armen eraf gevallen waren begonnen we aan 3 uur lang bakken op een soort bakplaat die boven een reusachtig vuur geplaatst was. Het was veel gedoe en (zoals Father Maria ons minstens 5 keer vertelde) kwamen we met tomaten hoofden de keuken uit lopen, maar de pannenkoeken waren goed gelukt! Als jullie onze boys hadden kunnen zien smakken.. :) Bij het avondeten later die avond vroegen de jongens of ze, in plaats van de speciale kip curry die op het menu stond, niet nog meer pannenkoeken met jam mochten eten. Het was echt een succes.
Tussen die evenement door zijn we op de donderdag eindelijk naar Paradise beach geweest. Alle toeristen die naar Pondy reizen komen voor 2 dingen: White Town (ofja, the Frensh Quarters) en Paradise beach. In White Town kwamen we per ongeluk en Paradise Beach hadden we tot dit weekend nog geen bezoekje gegeven. Onze conclusie is dat we slechte toeristen zijn. Laten we hopen dat onze vaardigheden wat verbeteren voordat we over 2 weken naar Sri Lanka vertrekken!
Paradise Beach was zeker leuk, lekker en relaxed. De zon scheen volop, wat op dit moment iets zeldzamer is door het regenseizoen (het is voornamelijk bewolkt en vochtig) en we vertrokken vroeg van het project om naar het strand te gaan.
Helaas hadden we wel een mini navigatie foutje waardoor we, in plaats van bij het boothuis waar je een boot pakt naar dit strand, op een verkeerd stuk strand stonden. Hier kon je uitkijken naar een heleboel water, dat tussen dat stukje strand en Paradise Beach lag. Geen punt, we hebben gewoon wat langer getoerd, onze chaffeur wist daarna wel gewoon waar we heen moesten. We hadden het verkeerd aangegeven.
We lagen van 12 tot 16.30 in het zand te bakken. Het strand was alles behalve de stranden die wij kennen in Europa, het bestond uit een reusachtige leegte van zand, waar willekeurig een paar rieten hutjes zijn neergezet tussen enkele eenzame palmbomen. In de rieten hutjes kon je samosa's halen, 'tender coconuts' (die waar je het sap van kunt drinken met een rietje) of bijvoorbeeld Indiase koude koffie. Een echt paradijs zou ik het strand niet dopen, maar we hebben ervan genoten.
Een kleine tip, mocht je Paradise Beach ooit bezoeken, je kunt hier dus NIET in je bikini gaan liggen.. Zoals op het internet wel beschreven staat.. Niemand droeg zwemkleding behalve die 2 naïeve oempaloempa's uit Nederland die het internet wilden geloven. Het maakte uiteindelijk niet veel uit, we leerden van een vrouw uit Bangalore, waar we 2 uur mee hebben liggen kletsen, dat veel Indiërs verwachten dat wij Westenaars alles goed vinden, niks dragen en heel toegankelijk zijn.
Hè! Gelukkig maar! Niemand beledigd ;).. Deze vrouw hinderde zich niet aan onze outfit. Ze heeft familie in Amerika en Australië en veel reis/levenservaring, hierdoor was zij was er ook van overtuigd dat het normaal is voor vrouwen om een bikini te dragen. Zara (zo heette ze) bezat wel de typische Indiase gastvrijheid: na 10 minuutjes kletsen werden we al uitgenodigd om bij haar huis in Bangalore te crashen, zodat ze ons kon rondleiden door wat iedereen hier in India een geweldige stad lijkt te vinden. We baalden wel dat we hier geen tijd voor hebben, we horen op dit project te blijven en gaan al 9 dagen naar Sri Lanka en 10 naar Noord-India.
Dit weekend ging alles weer op zijn normale gangetje, op een glorieus moment na: onze eerste Engelse les aan de jongens! We hebben Father Maria overgehaald om ons tijdens de studeertijd ('s avond van 18 u tot 20 u) de jongens te laten helpen met hun Engels. We hebben een uur reading class gedaan met de 8th graders (11 jarigen). De jongens waren stout en we hebben zelfs eentje de klas uit moeten sturen, maar we hebben er goed vertrouwen in dat dit een succes kan gaan worden.
Wij zijn trouwens ook actief bezig met het plannen van onze permanente investering in dit project, ik verwacht daar binnenkort meer over te kunnen vertellen! Tot die tijd, groetjes uit India!
Hieronder ze je eerst de foto's van het Pannekoek proces, een foto van een solodans met een emotie en als laatste 2 kiekjes van Paradise beach: een van het kokosnoot kraampje en een van het pad naar het strand.
