Het is 7 oktober, we vertrekken vandaag naar het vliegveld in Chennai voor een weekje vrij in Sri Lanka. De tijd vliegt ons nog steeds sneller voorbij. Wanneer wij de 17e weer terug komen is het 3 dagen tot ons vertrek naar Noord-India. En wanneer we dan daarna op de 30e weer thuis komen, hebben we nog 4 weken over op dit project. Realitycheck: dat is bijna niks meer!
Hierom genieten wij zeker niet minder van de loeistrakke routine in the Boys Home, we koesteren de uurtjes die we met de jongens hebben ookal verlopen die iedere dag op dezelfde manier ;).
Het was echter wel verfrissend om afgelopen week de structuur van de Paters ietswat te zien ontrafelen: er was een onverwachte week vrij vanwege de zware regen die hier omlaag stort!
De monsoon maakt geen grapjes, zelfs niet in Pondy, zoals wij jammer genoeg wel verwacht hadden (Pondicherry is vaak monsoon-vrij zei Father Maria, ligt op een gunstige locatie waardoor er geen regen valt..).
De regen heeft de temperatuur flink laten dalen, het is hier niet bloedje heet meer. De lucht is sauna-vochtig en de zon schijnt over het algemeen niet meer. Het weerbericht vertelt ons telkens dat het wel gewoon rond de 28 graden is, maar ik heb in de afgelopen week mijn truitjes en een vest gedragen.
Who knows, misschien zijn we inmiddels echt aan de hitte gewend, en zouden jullie bij een bezoekje alsnog in je shorts rond dansen.. Maar voor ons is het herfst in India!
Een week vrij betekende meer tijd met de jongens, iets wat voor ons altijd positief is: meer te doen!
Want ja, eerlijk is eerlijk, onze ochtenden zijn hier toch altijd een beetje doelloos, met de jongens op school.
Nu zaten de ochtenden vol met spelletjes spelen, carrom board en schaken zijn het populairste in dit huis. Nou was ik echt slecht in carrom board: je moet met je vingers een soort dam stenen wegketsen om andere damstenen op zo'n manier aan te tikken dat ze in 1 van de vier gaten aan de hoeken van het bord terecht komen. Punten scoorde ik niet, wel blauwe nagels (doet pijn..).
Schaken ging me wat beter af, godzijdank heeft mijn vader me dit ooit soort van aangeleerd. Ik kan er met mijn hoofd niet bij hoe 11 tot 18 jarigen enthousiast van zo'n denkspel, maar voelde me er stiekem wel een beetje trots over (wanneer ik me niet dommig voelde omdat ik verslagen werd door jonkies).
De hele week ging eigenlijk zo: spelletjes en studeren. Dag in dag uit. Alleen Allerzielen (2 november) week echt af van het regenprogramma. Deze dag werd gevuld met 2 kerkmissen i.p.v. 1 en 10 km op onze slippertjes sjokken. Dat laatste vanwege het feit dat we 2 begraafplaatsen mochten bezoeken, om daar een gebed te zeggen, verhalen over de overledenen te horen enz. Het ging heel anders dan verwacht, zoals meestal het geval is in India. Niet alleen was ik sowieso al niet gewend aan een bijzondere activiteit op Allerzielen, ook zijn de begraafplaatsen van een andere wereld: grote en kleine kruisen van hout of steen steken bij willekeurige plekken uit de grond. Veel graven hebben geen grafsteen, maar een verhoogde zandheuvel om aan te geven dat daar iemand onder ligt. Het was uiteraard druk, dat hadden we dan wel weer verwacht van India, maar 'mooi druk'. Overal (ook op de zandheuvels en grafstenen) stonden mensen in feestkleding, tussen de wierook walmen, bloemen over de rustplaatsen van hun overledenen te verspreiden. Het resultaat was een zee van kleuren, een reflectie van de mindset hier denk ik: je viert het leven van de doden.
Ik knoop even snel een einde aan de verhaaltjes voor wat belangrijkers (we worden over een kwartier opgehaald door een auto die ons naar het vliegveld brengt): het investeerplan voor het sponsoring geld.
Het plan zit zo: wij willen tafels en banken aanschaffen voor de eetzaal van de jongens. We hebben hier lang over nagedacht en gediscusieerd en hebben besloten dat dit de meest haalbare optie is die alsnog wel een duidelijk verschil maakt. Om snel een plaatje te schetsen: de jongens eten hier altijd zittend op de harde (niet te vergeten vieze) grond in een kamer aan de zijkant van het gebouw. Niet hygiënisch uiteraard. En al zeker niet goed voor de houding van de jongens, maar misschien nog belangrijker: een verkeerde boodschap betreffende de waardigheid van deze liefjes. Diegene die een stoel krijgen, dat zijn of de fathers, of wij. Jongens, zo zei father maria het, hebben een lagere positie en horen daarom niet op een stoel te zitten... Dat is onze cultuur zegt hij... Nou daar zijn wij het zeker niet mee eens, iedereen hoort zittend te kunnen eten en dat gaan wij deze jongens dan ook laten weten. Ons sponsorbedrag is waarschijnlijk nog aanzienelijk te klein, maar we zijn nog druk bezig met meer ophalen.. We gaan het laten werken. Let's do this!
Sorry, eventjes geen foto's! Die kun je op Mascha's blog vinden+ nog een interessant stukje over hoe we met mijn travel buddy naar het ziekenhuis moesten racen... Bekijk het zelf maar eventjes ;)
Jullie lezen snel over Sri Lanka!!! WOEHOE!!!!