Gevlucht uit White Town

Over 11 September

Na 3 dagen op het project blijven plakken vonden Mascha en ik gister ochtend dat we wel wat meer van onze tijdelijke woonplaats mochten ontmoeten. Ik belde onze auto Riksja chaffeur, om te kunnen schreeuwen dat we hem nodig hadden ("Hello?? Yes. Karlijn. no, Don Bosco... HELLO?.. DON BOSCO BOYS HOME. YOU COME?"), tot nu toe zocht Father Maria contact op met Das aangezien onze lieve tuktuk driver eigenlijk geen Engels spreekt.

Nou deden mijn conversatie vaardigheden toch nog wel wat: Das kwam ons iets na 10 u ophalen. We hadden aan Felix gevraagd wat leuk is om te zien in Pondicherry, hij zei dat we naar Aurobindo Asram moesten gaan: een plek voor meditatie waar veel Europese mensen heen gingen. Felix dacht waarschijnlijk dat we wel iets wilde doen wat bij onze 'verheven klasse' hoorde :S, want toen Das ons dropte bij de locatie bleek het niet alleen Europees-toeristisch te zijn. Het lag ook nog eens in White Town.

White Town is geen wijk met witte huizen. Het is een wijk met witte mensen.. Ja echt, hier wonen dus alle Europeanen die in Pondy leven (met name Fransen, alle straten hebben ook Franse namen enz. Het is een plek waar de Franse invloeden in Pondy het meest naar boven komen). De wijk heet officieel niet echt White Town, maar het zou net zo goed op de kaart kunnen staan, want er lijkt geen persoon te zijn die het anders noemt. Ik denk dat ik nooit zou kunnen wennen aan dat randje van de Indiase cultuur.

Hoe dan ook, Aurobindo Asram was nogal een teleurstelling. Er was niet zoveel te zien op een een bak bloemen na, waar mensen plat met hun gezicht op lagen.. Ik denk dat ze de chi uit de bloemen wilden zuigen ofzo, wij wisten in ieder geval niet what to do. Het bleek later dat we het beroemde deel van deze bezienswaardigheid niet eens bekeken hadden ;D, een of andere glaze koepel ofzo (ik heb er serieus geen gezien).

Ik heb er toch geen last van dat we naar de meditatie plek getuktukt zijn, want onze ochtend werd interessant door alles wat we deden na ons bezoekje daar. We besloten om wat door Pondy te slenteren :). Eerst zijn we White Town uit gevlucht, want het is daar saai vergeleken met de rest van de stad: brede rustige straten en kleurloze huizen (zwak lichtblauw was de meest gewaagde variant die we zagen). Er was zelfs een stoep, dus je kon niet eens om verkeer heen slalommen om je wandeling wat spannender te maken.

Gelukkig vonden Mascha en ik de Pondy cultuur vrij snel terug, White Town is niet zo groot. We liepen een paar boutiquejes in waar ik alweer kleren heb gekocht :D. Mijn shopping urges zijn in een piek omhoog geschoten sinds ik in India ben.. Dat kan eigenlijk ook niet anders met een land vol unieke kleding dat echt 10 x goedkoper is. Je kunt gewoon niet weglopen van alle kleine, krakkemikkige, naar textielverf stinkende winkeltjes. Ze barsten van de charme! De sfeer is al genoeg om je portemonnee erbij te pakken, laat staan die ultra bijzondere kledingstukken waar je letterlijk tegenaan loopt (ze worden overal al aan het plafond opgehangen).

We bleven slenteren, ontwijken, onze ogen uit kijken en toen zagen we onze eerste hindoeïstische tempel van dichtbij. Die dingen zijn echt belachelijk mooi: honderd verschillende kleuren, afbeeldingen en vormen maken een heilig gebouw. Kijk je naar binnen, dan zie je een flinke, goudkleurige vloer die is bedekt met kleedjes, waar mensen in prachtige gewaden op knielen. Je ziet beelden en wierook-walmen en nóg meer kleuren... Ik snap wel waarom sommige Europeanen na een vakantie hier bekeerd terug keren! Deze religie heeft haar allures :D

We zijn niet naar binnen gelopen.. We durfde het nog niet denk ik? Het leek daar zo vredig, toeristloos en geconcentreerd, ik wilde niet lomp naar binnen stampen om dat te verpesten. Plus, we hebben nog 4 maanden om een tempel van binnen te zien.

Kort na onze eerste kwamen we per ongeluk onze tweede tempel tegen. We zagen een mini marktje in een zijstraatje en toen we daar indoken stonden we ineens onder een reusachtige versierde poort/boog. 5 meter boven mijn hoofd staaarden een stuk of 15 hindoes (van verf) me aan, omringd door ontelbaar veel afbeeldingen en versieringen die over de muren tot aan de grond rijkten. Midden in de boog aan de rechter kant zat een kleine opening waar ik een paar keer overheen keek. Dat bleek dus de ingang van de tempel te zijn. Achter het deurtje lag een reusachtige kamer, met een soort gelijk interieur als het vorige wonder dat we bekeken. Alleen was dit veel groter, met veel meer beelden en mensen erin. Ik heb stiekem n paar foto's genomen van de boog, dat kan eigenlijk al niet (mag niet in India) dus neem t me svp niet kwalijk dat ik geen foto's heb van de binnenkant..

Het was inmiddels ong. 11.30 en we wilden op tijd terug zijn voor de lunch van de jongens enz. Ons riksja ritje terug was de laatste bijzonderheid van de dag (blijft té leuk), de rest ging volgens het normale schema; eten, spelen, eten en slapen!

En dan wakker om te horen dat je sari's klaar zijn! We zijn meteen in onze Riksja naar sister Margareth geracet om daar onze genaaide bloezen te ontvangen (na nog wat passen en veranderingen). Mijn tijd is ongeveer op, dus ik geef de ervaring van een sari aandoen en dragen samengevat: teveel stof, teveel gedoe, teveel spelden.. En wanneer je hem aan hebt.. Ogod het is echt het meest oncomfortabele kledingstuk wat ik ooit om mijn lichaam mocht hangen.

Maar hee, dat was het allemaal waard. De foto is eindelijk gemaakt, hij staat hieronder.

Karlijn+ sari (links), mini marktje in het midden en Mascha op een hoekje van het statige White Town

IMG_1348

IMG_1318

IMG_9978