Ik ben blij dat Jaipur zo zeer de moeite waard was, want de trein erheen was absolute horror. Oorspronkelijk hoorde onze trein om 18.15 u te vertrekken vanuit Varanasi. Een tijd waarvoor we met onze backpacks 1 km moesten hardlopen, of proberen hard te lopen, vanwege de spits rond half 6. Het ging ong. zo: we vertrokken om 17 u precies van HosteLaVie met de tuktuk. De rit zou 30 min kosten, dus op deze manier zouden we ruim op tijd bij het treinstation zijn, 45 min. van tevoren. We hadden zelfs nog nagevraagd aan de hosteleigenaar of dit de juiste timing zou zijn, hij zei dat we het makkelijk gingen halen.. Toch wel bijzonder dan dat we 15 min. later muur en muur vast stonden in een 'file' op de main road die ons uiteindelijk naar het treinstation zou moeten leiden. Oké , dachten we, we staan ff stil, maar hier hebben we rekening mee gehouden, we komen straks alsnog meer dan een half uur te vroeg aan. Toen stond onze tuktuk 20 min. stil op dezelfde plek en was ons water niet zo kalm meer. We besloten na een verhitte discussie te voet te gaan (we waren nog 4 km verwijderd van het station), de hele jam voorbij rennen en een nieuwe tuktuk pakken die ons als de bliksem naar het station zou moeten brengen. Die ontstopping was dus verschrikkelijk lang en toen we steunend en puffend bij een kruispunt stonden vanaf waar de weg weer open was hadden we nog ongeveer 20 min. om op tijd in onze wagon te stappen. De nieuwe tuktukker dropte ons langs de druktste weg die we tot nu toe in India meegemaakt hadden. Die mochten we dus over gaan steken. Ik moet zeggen, na 3 maanden in India te zijn zijn onze skills in lastige verkeerssituaties handelen best wel degelijk. Soms voel ik me net een soort freerunner die tussen de snelrijdende voertuigen doorracet en geen ledematen verliest ;). Dit was helaas toch Indiaas oversteken op een hoger niveau dan wij gewend waren, het was voorbij levensgevaarlijk en kwam dicht in de buurt van een zelfmoordmissie. Maar we hadden geen keus, het treinstation lag natuurlijk precies aan de andere kant van het chaos. Onze tuktukker hielp ons godzijdank en we trokken genoeg vieze blikken naar de, van te voren al geintimideerde, chaffeurs om de overkant te halen. Toen was het weer rennen, want het station lag nou niet netjes langs de weg uiteraard. Toen we, wonder boven wonder, ong. 8 min. Voor onze trein zou vertrekken binnen stonden, vroegen we aan het eerste personeelslid waar we in godsnaam heen moesten.. Toen werd ons verteld dat onze trein, dit verzin je echt niet, 4 uur vertraging had. Ik wist niet of ik me nou opgelucht moest voelen of dat ik zeer pissed hoorde te zijn. Het was nogal dubbel. Later bleek dat ik vol voor pissed had moeten gaan: toen we inmiddels 3 uur zaten te wachten, met 50 anderen in een kamer voor 20, liep de vertraging op tot 7 uur :). Wij liepen dus pas naar ons platform iets voor 1 u 's nachts. Heerlijk. Nu hadden we de onzin toch wel gehad! Want veel erger kon het niet worden. Dat was heel naïef van ons om te denken en we hadden dan ook meteen ergens op hout moeten kloppen, want het werd helaas nog gezelliger. We mochten op het perron zelf ook nog 2 uur blijven staan. 2 UUR. En het was niet eens warm, het is in Varanasi (voor ons) best koud 's nachts. Toen de trein wat na 3 u 's nachts rustig aan kwam kakken hadden we inmiddels dus al bijna 10 uur aan vertraging verzameld. Maar onze trein vond het ook niet nodig om hierna het tempo wat op te voeren vanwege, nouja, 1 dag later aankomen op de bestemming. Nee, liever gingen we zelfs nog wat langzamer. Zo langzaam dat ER NOG 4 UUR EXTRA VERTRAGING BIJ KWAM. We lagen pas om 4 uur 's nachts in ons bed in Jaipur. 14 uur later dan we hier hoorden te zijn. Maar goed, men mag me voor gek verklaren dat ik zei en nu weer zeg: ik zou het voor Jaipur toch wel nog een keer doen. De hostel waar we verbleven was super. Écht super. We hadden een prima kamer met zn tweetjes, maar daar ging het mij niet zo zeer om. Het ging me om het dakterras. 'S ochtends bij het ontbijt mochten we het voor de eerste keer zien: het dak van onze hostel, omgebouwd tot de ultieme chillplek. Ik was op slag verliefd. Een deel van het dak was bezet met bedden en hangmatten die gemaakt waren van gespannen doeken/touw. Hiernaast was een bar waar je heerlijk eten kon bestellen. Links naast dit hoekje waren lage tafeltjes geplaatst, waarbij stoelen stonden die bestonden uit autobanden, fel beschilderd, met netten erin gespannen en allemaal verschillende kussentjes daarop. Beste stoel ooit. Ik ga kijken of ik er thuis niet zelf ook een in elkaar kan knutselen. En dan de klapper op de vuurpijl: The Chill Out. Zo heette de grote hang out plek onder een tent van tientallen gekleurde doeken die overal boven je hoofd bungelden. Onder de tent waren overal nog lagere tafeltjes van marmeren platen, waar omheen kussens op de vloer lagen langs de muren, waar je echt heerlijk op kon zitten. Hier en daar stonden ook nog een paar van de autoband-krukjes. En dan was alles nog versierd met lichtjes, meer doeken, een soort glas in lood lampen en de vetste muurschilderingen ooit. Deze plek won zonder twijfel van onze hostel in Varanasi, de good vibes waren niet te doden. Je zou me een natuurkunde college kunnen geven op deze plek en ik zou nog steeds een leuke tijd gehad hebben. Langs de randen van het dak hingen overal nog meer lichtjes en richtingborden naar beruchte festivals zoals woodstock :). Dat is toch lachen! Ik had echt het gevoel dat ik hier kon blijven wonen. Deze ochtend was ook niet voor niks het moment dat we besloten Jaissalmer uit onze planning te knippen. Hier zouden we normaal de volgende dag de trein naar nemen, en op de 29e een 20 uurs-trein terug naar Delhi. Daar hadden we na al het gedoe niet alleen geen zin meer in, het leek ons ook een te groot risico (we wilden wel onze vlucht halen). En nu bleek onze hostel een extra wereldwondertje te te zijn; we besloten wat langer te blijven. Rond 12 gingen we echt Jaipur in! We hadden een tuktuk chaffeur voor die dag, wat niet perse onze keus was. We werden door de hosteleigenaar praktisch zijn voertuig in gedouwd en toen werd het vanzelf een middagrit. Stop nummer 1 was een gebouw in het hartje van de roze stad: Maha Wahala. Het gebouw had een uitzonderlijk design, met een stuk of 50 bogen gevuld met allemaal verschillende raampjes. We hebben een paar foto's gemaakt en zijn langs de touristenwinkeltjes geslenterd die rondom dit deel van de stad verspreid waren. Toen kwam zo'n "NEE!!! hoe dan?! Wat een toeval!!"- momentje: we beklommen de trap naar een dak terrasje en liepen tegen Nick en Adam aan, twee van de Australiers waarmee we zoveel lol hebben gehad in Sri Lanka. We hebben samen bijgekletst, lassi's gedronken (yoghurt-fruit drankjes) en gewaagde foto's gemaakt bij de rand van het terras. Het was heel leuk om hun nog een laatste keer ontmoet te hebben. Toen we onze wegen scheidden reden wij naar The Water Palace, wat letterlijk een paleis was dat midden in het water lag, in een soort meertje in Jaipur. Zo spannend was het verder niet, ons bezoekje hierna was veel interessanter: we bezochten de stadsmuur die over de heuvels rondom de stad kringelt. We hebben daar bananen gegeten in de avondzon, met onze benen over de rand van de muur bungelend, uitkijkend over een betoverend dal. Onder ons lag Jaipur met de felle zon eroverheen, op de grond, een diepe val onder onze voetjes, lag een stuk duinen waarop kinderen aan het spelen waren. We waren zo hoog dat je hun gilletjes bijna niet meer horen kon. Er stond een zacht windje daar op het hoogste punt van Jaipur. Het was een van die vredige droom ervaringen die je gelukkig niet meer kunt vergeten. Die drie touristen activiteiten hadden onze dag gevuld, door al het tuktukken tussen de locaties in was het al dichtbij etenstijd toen we terug waren bij Hathroi Palace. Ik plande om bij de chill out wat in mijn dagboek te schrijven, maar kwam in plaats daarvan tussen een Italiaan en een Zweedse terecht, waarmee we uiteindelijk een hele gezellige avond gehad hebben. Astha (eigenlijk Astrid, maar het was heel belangrijk dat we haar Asthaaaaa zouden noemen) en Stefano waren samen op reis door het Noorden. Zij studeren samen Euro Studies, wat heel erg lijkt op European Studies in Maastricht, in een stad boven Goa. Voor hun studie moeten ze 3 jaar in het buitenland gezeten hebben... Ik werd er helemaal jaloers van. We ontmoette later op de avond ook Adam, een Canadees die sierraden ontwerpt én produceert, met stenen die hij zelf graaft. Voor zijn werk reist Adam met zijn dreadlocks en lange baard de wereld rond. Het was echt een leuke gozer. Zo bleek weer een hostel in India vol te zitten met de meest interessante personen (er waren uiteraard nog anderen) ik zou bijna durven zeggen dat dit een van de belangrijkste factoren is wat reizen zo bijzonder maakt. We hebben heerlijk gegeten die avond, tegen de beschilderde muren hangend van een van de beste plekjes op aarde. Dag 2 in Jaipur, 27 november, was een beetje van alles. We hebben The Amber Fort bezocht om 8 uur, dat was super mooi. Het fort lag op dezelfde hoogte als de stadsmuur, dus we hadden weer prachtig uitzicht. De ochtendzon scheen precies door de grote ramen en pilaren van het fort. Precies op een reusachtige, versierde deur. Hiervoor moesten we wel een paar foto's maken. We hebben ongeveer een uur rondgelopen en zijn toen weer naar beneden geslenterd, langs de olifanten die toeristen omhoog moesten brengen... Dat vond ik dan wel weer verschrikkelijk om te zien... De rest van de ochtend was vervelend. Ik zal het kort navertellen: we moesten onze treinkaartjes naar en van Jaissalmer cancelen, nieuwe kaartjes boeken en geld terug krijgen bij de bank (de ATM had mijn rupees niet uitgespuugd). Met alles zijn we dus tot ik de middag bezig geweest, vele km zijn afgelegd en vele plekken zinloos bezocht. We hadden aan het einde Domino's voor lunch nodig om weer te kunnen lachen. Maar goed, we lachtten na de pizza (en het chocolade taartje... Oeps?) weer. Niks aan het handje! We namen onze relaxte mood mee naar het Central Park van Jaipur. Hier hebben we samen op het gras gelegen, lekker vredig :). De avond liep weer hetzelfde, pure gezelligheid en lekker eten. Brabantse bourgondiers in India. Op laatste dag in Jaipur zagen we The Monkey Temple en The City Palace. We sliepen wat uit, aten pannekoeken en ommeletjes in de zon op het dak en vertrokken met Ravi, onze tuktuk chaffeur voor die dag. We gingen eerst naar de tempel die geinfesteerd was met talloze apen. Echt heel veel apen. We zaten langs een bad buiten voor een oude tempel toe te kijken hoe de kleintjes bommetjes deden en met elkaar stoeiden. Je kunt eeuwen naar die beestjes kijken. Ik had geen lekkers gekocht voor de apen, maar toch zaten er voor ik het wist 2 harige exemplaren op mijn hoofd. Ik denk dat het mijn haren waren die ze interessant vonden, ze klommen in ieder geval niet van me af.. Toch moest ik de klauwende handjes uit mijn krullen trekken om na een uurtje weer verder te gaan, we hadden nog andere dingen om te doen. Dingen zoals leuke dingetjes kopen bij een markt in de roze stad, wat ik kocht is helaas geheim: late kerstcadeautjes voor the family. Na het rondkijken en afdingen vertrokken we naar The City Palace, we hadden inmiddels onze Ravi geditchet.. Hij hield helaas niet op met flirten. Het paleis was ook weer prachtig, ik krijg bijna het idee dat jullie me niet meer gaan geloven aangezien ik tot nu toe iedere plaats in India als magisch mooi heb afgeschilderd.. Toch was het echt zo mooi. Meer versieringen op de muren dan we tot dan gezien hadden. Prachtige deuren met schilderingen van pauwen en bloemen. Een grote troonzaal die kennelijk in 2011 nog gebruikt is, toen de laatste koning van India nog leefde. 300 rupees bleek een faire prijs voor het meest bezochte gebouw van Jaipur. We hebben nog wat in een ander park gezeten, wat ook weer een soort Planet Of The Apes scene was. We vertrokken dan ook weer snel, de aapjes staarden teveel naar ónze banaantjes ;). En toen was het alweer onze laatste avond in Jaipur, we hebben kaartspelletjes gespeeld en Paneer curry's gegeten (paneer is Indiase kaas: jummie.) tot we op tijd naar bed gingen om goed voorbereid te zijn op de trein de volgende morgen. De trein naar Delhi kostte ongeveer 4 uur, het viel me allemaal heel erg mee. We zaten wel in de derde klas, wat betekende dat we nogal krap, met de voeten van anderen op ons schoot, in kleine hokjes met banken zaten. Het was survivable, ik moet niet te verwend doen, de meesten in India reizen op deze manier. In delhi bleven we in ons hotel, we waren er eventjes klaar mee en hadden geen zin om de minst leuke stad verder in te gaan. We aten wel buiten het hotel, want die bleek total crap te zijn. De douche bestond uit een enkel pisstraaltje, die ijskoud was (afijn, dat zijn we dan wel weer gewend) en de smurrie zat letterlijk op onze kamer muren. Tja. Normaal zou ik niet zeuren, maar we betaalden hier meer dan voor onze kamer in Jaipur. Níét naar The International Airport Hotel gaan in Delhi!!! De naam had eigenlijk al onze alarmbelletjes moeten laten rinkelen, I know.. Hierna was het alleen maar reizen. Taxi hier, vliegtuig daar, metro zus, bus zo. The downside to travelling. En nu zijn we dan alweer een dag terug in Pondy! En is het alweer de kerst maand! Ik was echt blij weer met de jongens te kunnen dansen en met de staf te lachen. We gaan de laatste 28 dagen hier extra genieten.
Hieronder zie je een foto van mij met apen vriendjes bij de apentempel (het gebouw tussen de rotsen verder naar onder was die tempel), van de hostel in Jaipur, een foto van mij voor een van de ramen van het Amber Fort, een foto van Maha Wahala & een foto van mij en Masch bij een van de versierde deuren in The City Palace. Het staat een beetje door elkaar.. Ik weet het ;). Maar kijk hoe leuk Jaipur is!
